ETYKA W PSYCHOLOGII

ETYKA W PSYCHOLOGII - Kazusy

Prawnik D. Pretty w apelacji starał się uzasadnić pogląd, że prośba powódki odnosi się wyłącznie do pomocy w samobójstwie i uznanie takiego prawa nie wolno rozszerzać na dobrowolne zabójstwo. Z poglądem tym nie zgodzili się sędziowie Izby Lordów. Lord Bingham of Cornhill referując w Izbie Lordów stanowisko sędziów wobec apelacji powódki stwierdził, że w odniesieniu do osób tak „głęboko niesprawnych”, jak pani Pretty, i niezdolnych do samobójczego aktu prawo do pomocy w samobójstwie staje się prawem do „bycia zabitym przez trzecią stronę i to bez udzielania pomocy tej stronie”. Z tego powodu granicy między pomocą w samobójstwie a eutanazją czynną, którą próbował zakreślić w apelacji prawnik D. Pretty, w przypadku powódki nie da się w sposób logiczny uzasadnić [1].

Członkowie Europejskiego Trybunału Praw Człowieka w orzeczeniu w sprawie pani Pretty posługiwali się terminem „pomoc w samobójstwie”. Jednak lektura tego dokumentu pozwala na postawienie tezy, że i oni podzielali stanowisko Izby Lordów.

Prawnik powódki twierdził, że odrzucenie apelacji przez Izbę Lordów jest sprzeczne z następującymi przepisami Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności : art. 2 ust. 1 (prawo do życia), art. 3 (zapobieganie nieludzkiemu i poniżającemu traktowaniu), art. 8 ust. 1 i ust. 2 (poszanowanie prawa do prywatnego życia), art. 9 ustępy 1 i 2 (prawo do manifestowania własnych przekonań) oraz art. 14 (zapobieganie dyskryminacji) [2]. Członkowie Trybunału odrzucili jednogłośnie odwołanie w odniesieniu do wszystkich przywołanych przez D. Pretty uregulowań Konwencji.

Źródło: Kazimierz Szewczyk, Bioetyka, Państwowe Wydawnictwo PWN, Warszawa 2009.