ETYKA W PSYCHIATRII

ETYKA W PSYCHIATRII - Przeglądy aktów prawnych

Rozporządzenie Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 23 sierpnia 1995 r. w sprawie sposobu stosowania przymusu bezpośredniego (Dz. U. z 1995 r., Nr 103, poz. 514), §1, §2, §8, §9, §10, §11, §13, §14, §16, §17.

Rozporządzenie określa warunki i sposoby stosowania przymusu bezpośredniego wobec osób dotkniętych zaburzeniami psychicznymi. Przymus bezpośredni polega na przytrzymaniu, przymusowym zastosowaniu leków lub unieruchomieniu i izolacji (§ 1), bądź zastosowaniu więcej niż jednego spośród wymienionych środków (§ 2). Rozporządzenie określa szczegółowo czas użycia przymusu bezpośredniego podkreślając, że jego dopuszczalność sięga do momentu ustania przyczyn, dla których został zastosowany (§ 9 ust. 1). Zlecenie unieruchomienia lub izolacji wydaje, na czas nie dłuższy niż 4 godziny, lekarz (§ 9 ust. 2), zaś w przypadku braku możliwości uzyskania zgody lekarza, o zastosowaniu przymusu bezpośredniego może zadecydować pielęgniarka (§ 9 ust. 3). Lekarz zobowiązany jest do wypełnienia dokumentacji medycznej zawierającej uzasadnienie dla zastosowania przymusu, jego rodzaj oraz czas trwania (§ 11 ust. 1). Do karty pacjenta włączone są ponadto adnotacje dotyczące stanu fizycznego osoby poddanej przymusowi sporządzone przez pielęgniarkę sprawującą opiekę nad pacjentem (§ 13). Zgodnie z treścią rozporządzenia, przymus bezpośredni w szpitalu psychiatrycznym, w domu pomocy społecznej oraz w przypadku przywiezienia osoby do zakładu może być stosowany wyłącznie przez wyszkolonych w tym zakresie pracowników medycznych lub w ich obecności (§ 17).