BIOETYKA / WPROWADZENIE

Ta forma leczenia jest nierozłączna z ludzkim aktem darowania. Dlatego też transplantacja implikuje decyzję wyrażoną w sposób jasny, wolny i świadomy przez samego dawcę albo kogoś, kto go prawnie reprezentuje, zazwyczaj najbliższych krewnych; decyzję, aby bez jakiegokolwiek wynagrodzenia ofiarować część ciała dla zdrowia i dobra innej osoby. W tym sensie medyczny akt przeszczepu stwarza dawcy możliwość tego prostego daru z siebie, który wyraża nasze podstawowe powołanie do miłości i komunii. Miłość, komunia, wspólnota, solidarność i absolutny szacunek dla godności osoby ludzkiej stanowią jedyny prawny kontekst transplantacji. Jest rzeczą najważniejszą, by nie ignorować wartości moralnych i duchowych, które wchodzą w grę, kiedy jednostki, przestrzegając norm etycznych, które gwarantują godność osoby ludzkiej i prowadzą ją d doskonałości, decydują w sposób wolny i odpowiedzialny o darowaniu części swojego ciała dla ratowania innego ludzkiego bytu. (…)

Jest zrozumiałe, że narządy życiowo ważne mogą być darowane dopiero po śmierci. Lecz ofiarowanie jakiejś części swojego ciała, złożenie ofiary, która stanie się skuteczna dopiero po śmierci, jest właśnie w wielu przypadkach aktem wielkiej miłości, tej miłości, która daje życie dla innych. A więc postęp nauk medycznych umożliwił wielu osobom wyniesienie ponad śmierć ich powołania do miłości. Analogicznie do Tajemnicy Paschalnej Chrystusa, śmierć zostaje w pewien sposób zwyciężona a życie przywrócone. (…) Śmierć i Zmartwychwstanie Pana przedstawiają najwyższy akt miłości, który nadaje głęboką wartość ofiarowaniu swojego narządu przez dawcę dla ratowania innej osoby. Jezus, który ofiarowuje samego siebie, jest dla chrześcijan głównym punktem odniesienia i inspiracji do miłości, z której wypływa gotowość do darowania swego narządu, okazania wspaniałomyślnej solidarności, tym silniej wyrażonej w społeczeństwie, które staje się nadmiernie utylitarystyczne i mniej wrażliwe na szlachetność daru. (...) Przeszczep czy nawet najprostsza transfuzja krwi nie jest zabiegiem takim jak inne. Nie może być on oddzielony od aktu ofiary dawcy, od miłości, która daje życie. Lekarz powinien być zawsze świadomy szczególnej szlachetności tej pracy. Staje się on pośrednikiem czegoś szczególnie znaczącego, daru z siebie złożonego przez jedną osobę – nawet i po śmierci – ażeby inny mógł żyć.

Jan Paweł II, Podarować cząstkę siebie, s. 66-67.