| |||
BIOETYKA / ETYKA MEDYCZNA - KazusyKazus Dianne Pretty - opisU 42 letniej Dianne Pretty w listopadzie 1999 roku zdiagnozowano chorobę neuronów ruchowych. Prowadzi ona do degeneracji komórek nerwowych kontrolujących, między innymi, mięśnie tułowia, kończyn dolnych i górnych, mięśnie mowy i przełyku oraz mięśnie odpowiedzialne za oddychanie. Od dnia diagnozy stan pacjentki gwałtownie się pogarszał. Niewydolność mięśni objęła całe ciało przykuwając pacjentkę do wózka, doprowadziła do utraty mowy i konieczności odżywiania przez sondę. Realna była także groźba zaniku samodzielnego oddychania. Pani Pretty w tej sytuacji uznała, że nie chce doznawać niedogodności powodowanych ostatnim stadium choroby oraz związanych z nim cierpień i utraty kompetencji. Stwierdziła, że póki ma jeszcze resztki autonomii decyzyjnej i kontroli nad swym losem, powinna zakończyć życie z godnością. Jednakże jej stan fizyczny uniemożliwiał szybkie i samodzielnie odebranie życia. Jedynym sposobem dostępnym pacjentce była rezygnacja z nawadniania i odżywiania, na który D. Pretty nie chciała się zgodzić, uznając go za zbyt długotrwały, bolesny i naruszający jej godność. Mąż chorej, Brian Pretty, zaofiarował pomoc w samobójstwie przez podanie żonie letalnej porcji barbituranów. Prawnik pani Pretty w dniu 27 lipca 2001 roku wystosował do przedstawiciela rządu – Dyrektora ds. Oskarżeń Publicznych – pismo z prośbą o zagwarantowanie bezkarności męża klientki za udzielnie jej pomocy w zakończeniu życia. Taki krok podyktowały okoliczności prawne. Ustawodawstwo Anglii pomocnictwo osoby drugiej w samobójstwie uznaje za czyn karalny. Dyrektor prośbę odrzucił. Diane Pretty od odmownej decyzji Dyrektora odwoływała się do sądów, łącznie z Izbą Lordów pełniącą w Anglii rolę Najwyższego Sądu Apelacyjnego oraz Europejskiego Trybunału Praw Człowieka. Apelacje polegały na wskazaniu, że odrzucenie prośby o zezwolenie na pomoc męża w samobójstwie powódki narusza pięć artykułów europejskiej Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności. Oba sądy odrzuciły odwołanie pacjentki. Orzeczenie niepomyślne dla powódki Europejski Trybunał Praw Człowieka wydal 29 kwietnia 2002 roku [1]. Pani Pretty – poddana sedacji – zmarła w hospicjum z powodu niewydolności oddechowej 11 maja 2002 roku. Źródło: Kazimierz Szewczyk, Bioetyka, Państwowe Wydawnictwo PWN, Warszawa 2009. [1] Pretty v. United Kingdom, |