BIOETYKA / ETYKA MEDYCZNA

BIOETYKA / ETYKA MEDYCZNA - Kazusy

89 letni pacjent z wszczepionym kardiowerterem-defibrylatorem (kazus ilustrujący motywowane presją rodziny odwołanie się do profesjonalnych wytycznych umożliwiających implantację drogiego urządzenia, które najprawdopodobniej nie miało wpływu na przedłużenie życia chorego), 2012 rok

U 89-letniego chorego w trakcie hospitalizacji w rejonowym oddziale kardiologii doszło do zatrzymania krążenia w mechanizmie migotania komór. Po natychmiastowym rozpoczęciu akcji resuscytacyjnej udało się przywrócić rytm zatokowy u chorego. Ze względu na niewydolność oddechową przez jedną dobę stosowano oddech wspomagający. Po ustabilizowaniu stanu ogólnego mężczyzny podjęto decyzję o natychmiastowym przeniesieniu pacjenta do Kliniki Kardiologii Interwencyjnej i Zaburzeń Rytmu Serca, w celu podjęcia dalszych decyzji terapeutycznych. Pacjent miał od wielu lat rozpoznaną przewlekłą niewydolność serca w przebiegu kardiomiopatii rozstrzeniowej (choroba, która polega na ścieńczeniu mięśnia sercowego zwłaszcza w obrębie obu komór, co prowadzi do zmniejszenia kurczliwości serca). Chory był dodatkowo obciążony: przetrwałym migotaniem przedsionków, miażdżycą oraz przewlekłą chorobą nerek w III stadium. Ponadto jest od wielu lat leczony z powodu nadczynności tarczycy, która rozwinęła się w przebiegu przewlekłego stosowania amiodaronu (leku regulującego pracę serca).

W badaniu przedmiotowym przy przyjęciu do Kliniki zwracały uwagę: niska masa ciała — wskaźnik masy ciała (BMI, body mass index) 16,1 kg/m2, niemiarowy rytm serca z częstością 56/min. W badaniu echokardiograficznym stwierdzono znaczną rozstrzeń lewej komory oraz ciężkie upośledzenie globalnej funkcji skurczowej (frakcja wyrzutowa lewej komory serca wynosiła około 20%). Podczas 24-godzinnego holterowskiego monitorowania elektrokardiograficznego zarejestrowano migotanie przedsionków z epizodami spowolnienia bicia serca (bradykardii) o minimalnej częstości rytmu serca 25/min i najdłuższą pauzą komorową trwającą 6,5 s. Choremu wykonano badanie koronarograficzne, w którym nie uwidoczniono nawet granicznych zmian w tętnicach wieńcowych.

Zgodnie z wytycznymi Polskiego Towarzystwa Kardiologicznego1 pacjent został zakwalifikowany do wszczepienia kardiowertera-defibrylatora (ICD, implantable cardioverter defibrillator) w ramach prewencji wtórnej nagłego zgonu sercowego. Na wszczepienia nalegała silnie rodzina chorego. Szacowany koszt procedur wykonanych u tego pacjenta przekroczył 50 tysięcy złotych. Pacjent zmarł po 10 miesiącach od pobytu w Klinice Kardiologii. W pamięci urządzenia nie rejestrowano interwencji ICD. Można przypuszczać iż rokowanie pacjenta byłoby podobne bez implantacji kardiowertera-defibrylatora.

Kazus opisał Michał Witkowski