ETYKA W POLITYCE

ETYKA W POLITYCE - Kazusy

komentarz

W lecie 1944 roku żołnierze francuskiego ruchu oporu – działającego w tym czasie pod nazwą Francuskich Sił Wewnętrznych (FSW) – jawnie walczyli z Niemcami otwarcie nosząc broń. Można więc założyć, że rozejm podpisany w 1940 r. między Francją a III Rzeszą przestał obowiązywać, kraje te ponownie były w stanie wojny, a wobec walczących przeciwników należało stosować prawo wojenne, w tym przepisy zakazujące rozstrzeliwania jeńców. Mimo to Niemcy wciąż traktowali pojmanych żołnierzy FSW jak zdrajców czy buntowników wojennych podlegających natychmiastowej egzekucji. Rząd Tymczasowy de Gaulle’a wystosował do Niemców protest grożąc podjęciem działań odwetowych na żołnierzach niemieckich. Niemcy protestu nie przyjęły, bo nie uznawały rządu de Gaulle’a. Gdy w sierpniu 1944 r. Niemcy rozstrzelali 80 członków francuskiego ruchu oporu, FSW oświadczyły, że w odpowiedzi rozstrzelają 80 pojmanych Niemców. Po kilku dniach, nie doczekawszy się niemieckiej odpowiedzi władze FSW faktycznie rozstrzały niemieckich jeńców w Annecy. Odtąd III Rzesza już nie rozstrzeliwała już francuskich partyzantów, choć – jak trafnie zauważa M. Walzer – trudno powiedzieć, czy był to skutek działań odwetowych, bo w obliczu nieuchronnej klęski na decyzję Niemieckich oficerów wpływało wiele innych czynników.

Źródło:
M. Walzer, Wojny sprawiedliwe i niesprawiedliwe, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2010.

opracował Tomasz Żuradzki